List pasterski Biskupa Siedleckiego

 KAZIMIERZA GURDY

 na Wielki Post 2017

Czcigodni Księża, Osoby Życia Konsekrowanego,

Drodzy Siostry i Bracia!

Przeżywamy rok przygotowania do Jubileuszu 200 lat istnienia naszej diecezji.

Samo słowo przygotowanie wskazuje na potrzebę podjęcia konkretnych działań, koniecznych do owocnego przeżycia tego czasu. W to przygotowanie wpisuje się rozpoczęty Środą Popielcową, czas Wielkiego Postu, jako przygotowanie do Świąt Wielkanocnych. Zarówno w jednym, jak i w drugim przygotowaniu chodzi o odnowienie oraz umocnienie relacji z Bogiem i z Kościołem. Ten rok przeżywamy w duchowej łączności z Matką Jezusa. Maryja sto lat temu objawiła się w Fatimie dzieciom: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi. Jej pierwsze spotkanie z dziećmi miało miejsce 13 maja 1917 roku i zostało poprzedzone objawieniem się Anioła. Anioł trzymając Kielich i Hostię modlił się razem z dziećmi następującą modlitwą:

„Przenajświętsza Trójco, Ojcze, Synu, Duchu Święty! Uwielbiam Cię ze czcią najgłębszą. Ofiaruję Ci Przenajdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa, obecnego na wszystkich ołtarzach świata, na przebłaganie za zniewagi świętokradztwa i zaniedbania, które Go obrażają. Przez nieskończone zasługi Jego Najświętszego Serca i Niepokalanego Serca Maryi, błagam Cię o nawrócenie biednych grzeszników”. To ukazanie się Anioła zapowiedziało ścisły związek objawień Maryi z odkupieńczym dziełem Jej Syna Jezusa Chrystusa. Orędzie Matki Bożej, które odczytujemy z objawień, zachęca do nawrócenia i włączenia się w zbawczą misję Jezusa zawartą w tajemnicy eucharystycznej ofiary. Tylko Jezus może uratować tych, których życie naznaczone jest złem złączonym z pogardą do Boga i Jego nieskończonej miłości. Łucja, Hiacynta i Franciszek doskonale wiedzieli, jak biedni są grzesznicy, ponieważ została im pokazana wizja piekła. Po tej wstrząsającej wizji, dzieci z Fatimy oddały się modlitwie różańcowej i podejmowały umartwienia w intencji nawrócenia grzeszników. Maryja objawiając się Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi pragnęła, aby jak najwięcej grzeszników skorzystało ze zbawczego dzieła Jej Syna, dokonanego na drzewie Krzyża. To orędzie odczytujemy i przyjmujemy dzisiaj, 100 lat po jego przekazaniu. Czujemy się wezwani do nawrócenia i do pokuty. Najpierw my sami. Czujemy się także wezwani do modlitwy i czynów pokutnych, podejmowanych dla nawrócenia wszystkich, którzy gardzą Bogiem, aby powrócili do Jezusa i do Jego Kościoła.

Drodzy Bracia i Siostry!

Nawrócenie jest możliwe jedynie wówczas, gdy jesteśmy świadomi naszych słabości i grzechów. Doskonale wiemy, jak łatwo jest ulec podstępnym działaniom szatana i zejść z drogi, którą idziemy od chwili chrztu świętego razem z Chrystusem. Szatan jest podstępny względem nas, tak jak był podstępny wobec pierwszych ludzi. Jego taktyka, jak to słyszeliśmy w pierwszym czytaniu, okazała się w stosunku do nich skuteczna. Skuteczną okazuje się także w stosunku do nas i do naszych braci i sióstr. My jednak jesteśmy w lepszej sytuacji niż byli pierwsi rodzice. Mamy bowiem Jezusa, który pokonał szatana. Żyjemy także we wspólnocie Kościoła, a szczególnym oparciem są dla nas wspólnoty parafialne, zakorzenione w naszym Kościele diecezjalnym, istniejącym już od 200 lat. Mamy również naszych braci i siostry, którzy przeszli zwycięsko przez ziemskie życie, korzystając z łaski udzielonej im przez Chrystusa i nie dali się zepchnąć z drogi wiary, z drogi prawdy, dobra i miłości. Są to święci i błogosławieni, a wśród nich patronowie naszej diecezji: święci Apostołowie Juda Tadeusz i Szymon Gorliwy, św. Jozafat, Biskup i Męczennik, a także Błogosławieni Męczennicy z Pratulina. Oni stoją po naszej stronie, gdy podejmujemy walkę z pokusami, z propozycjami, jakie składa nam niestrudzenie zły duch. Szatan nie może znieść tego, że my idziemy za Jezusem, że trwamy we wspólnocie Kościoła i korzystamy z sakramentów świętych. Nie może znieść, że bardziej ufamy słowom Jezusa zapisanym dla nas przez Ewangelistów, niż jego złudnym propozycjom.

Spójrzmy więc, po raz kolejny w naszym życiu, na Jezusa przebywającego od 40 dni na pustyni. Posłuchajmy Jego odpowiedzi na propozycje szatana. Te odpowiedzi są dla nas pouczające. Pozwalają nam bowiem znaleźć słowa i argumenty, dzięki którym będziemy zdolni oprzeć się pokusie odwrócenia się od Boga, porzucenia drogi wiary, odejścia od prawdy, dobra i miłości. Zechciejmy więc zatrzymać się przez chwilę na odpowiedziach Jezusa.

W pierwszej odpowiedzi Jezus przypomina: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. Znaczy to, że horyzonty człowieka nie powinny ograniczać się wyłącznie do poszukiwania rzeczy doczesnych. Troska o dobra materialne nie może się dokonywać w oderwaniu od Boga. Człowiek bowiem nie może być niezależny od swego Stwórcy, gdyż – jak stwierdza Sobór Watykański II – „stworzenie bez Stworzyciela zanika” (KDK 36). Tym zatem, co powinno towarzyszyć człowiekowi w jego życiu, winno być słowo pochodzące od Boga. Ono powinno stać się dla człowieka odpowiedzią na wszystkie Jego rozterki, niepewności, wątpliwości. Ono jedynie może wzbudzić w nim prawdziwą nadzieję, dać radość z czynienia dobra, budować fundamenty pod życie mądre i szczęśliwe. Szatan pragnie zamknąć człowieka w swoim świecie, ograniczyć go do dóbr materialnych i wmówić człowiekowi, że one i tylko one, dadzą mu szczęście.

Odpowiedź Jezusa na drugą pokusę szatana: „… nie będziesz wystawiał na próbę Pana Boga swego”, oznacza, że droga wiary przechodzi również przez milczenie Boga, przez duchową ciemność, przez czas wątpliwości. Wiara nie polega na poszukiwaniu cudowności i żywieniu się nimi. Wiara wyraża się w cierpliwości, w odwadze pójścia za Bogiem, również i wówczas, gdy nie odczuwamy Jego obecności, Jego bliskości, tak jakbyśmy sobie tego życzyli. Niech nie zamykają nam drogi do Boga nieszczęścia, które dotykają nas lub naszych bliskich. One ranią nasze serce, ale uzdrowienie może przynieść nam tylko Bóg. Nie przyjmujmy podpowiedzi szatana, który wykorzystując naszą trudną sytuację, mówi: Bóg cię nie kocha, Bóg cię opuścił, Bogu na tobie nie zależy. Te podpowiedzi, jak i każde inne słowo pochodzące od szatana, są kłamstwem. I trzeba nam o tym pamiętać.

W trzeciej odpowiedzi szatanowi Jezus przypomina: „Jest napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. Znaczy to, że w naszym sercu jest miejsce tylko dla Jednego Boga, i to Boga prawdziwego. Nie ma miejsca dla bożków – ani tych dawnych, ani współczesnych. Musimy zawsze mieć świadomość, że odejście od prawdziwego Boga sprawia, że w sercu dajemy miejsce bożkom, których albo sami sobie tworzymy, albo inni nam je zaproponują. Musimy się zatroszczyć o naszą wierność Bogu żywemu i prawdziwemu. Musimy nieustannie dokładać starań, aby nasze serca były miejscem, w którym mieszka jedyny i prawdziwy Bóg.

Pytania jakie skierował do Jezusa szatan i które kieruje do człowieka są ciągłymi prowokacjami, ciągłym nękaniem człowieka. Budzeniem w nim wątpliwości, podważaniem prawd, które Bóg dał człowiekowi. Taką prowokacją jest ostatnio wystawiony w teatrze w Warszawie spektakl zatytułowany „Klątwa”. Dla nas wierzących stanowi on wydarzenie bardzo bolesne, gdyż zawiera bluźnierstwa i wyszydzenie osób oraz wartości dla nas drogich. Ale zapewne nie jest to prowokacja ostatnia. Kolejną będzie zapowiadany marsz w obronie prawa do zabijania nienarodzonych. Potrzeba więc ze strony człowieka wierzącego stałej czujności i mądrości, by stanąć po stronie prawdy i dobra. By nie dać się zmanipulować, by nie odebrać sobie zdolności myślenia ani daru wolności.

Drodzy Bracia i Siostry!

Czas Wielkiego Postu daje nam szczególną szansę, aby nasza wiara w Jezusa została umocniona. Może się to dokonać poprzez modlitwę, podjęty post i czynioną jałmużnę, przez odrzucenie grzechu, walkę z uzależnieniami, szczególnie od alkoholu, narkotyków, pornografii, gier hazardowych i komputerów. Każdy bowiem grzech i uzależnienie zabierają naszą wolność, burzą porządek wewnętrzny i niszczą dobre relacje z najbliższymi, a w konsekwencji niszczą nasze szczęście.

W czasie Wielkiego Postu mamy wiele propozycji w naszych parafiach do wspólnej modlitwy i do czynienia aktów miłosierdzia. Zachęcam Was, Drodzy Diecezjanie – dzieci, młodzież i dorosłych, do uczestnictwa w rekolekcjach parafialnych, a szczególnie do udziału w naukach stanowych. Nie pomińmy tego, co w naszym nawróceniu najistotniejsze, a więc sakramentalnej spowiedzi. Znajdźmy czas, aby wziąć udział w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, które dają nam większą możliwość dostrzeżenia tajemnicy cierpienia Jezusa dla nas i dla naszego zbawienia.

W kontekście przeżywanego w naszej diecezji Roku Maryjnego zachęcam również do udziału w nabożeństwach wynagradzających w pierwsze soboty miesiąca, a od maja w nabożeństwach fatimskich. Zwracam się także do osób starszych i chorych i proszę, by cierpienie, życiowe trudności, ofiarowali w intencji nawrócenia grzeszników i ich powrót do Boga i do wspólnoty Kościoła.

Niech obok postu i modlitwy, nie zabraknie także otwartego serca wobec potrzeb wspólnoty Kościoła i tych najbardziej potrzebujących. Dzielmy się z innymi miłością oraz dobrami materialnymi, niezbędnymi do codziennego życia. W duchu odpowiedzialności za Kościół diecezjalny włączmy się również w trud przygotowania Jubileuszu, poprzez składane w dzisiejszą niedzielę ofiary na tacę, a także nabywanie w swoich parafiach cegiełek na budowę Domu Pielgrzyma w Pratulinie, za co już teraz serdecznie dziękuję.

W tym przygotowaniu do Świąt Zmartwychwstania Chrystusa, ale także do Jubileuszu 200-lecia powstania naszej diecezji, zobaczmy siebie, nasze rodziny, naszych bliskich włączonych w długi szereg pokoleń braci i sióstr żyjących przed nami, podejmujących podobne, konkretne praktyki, modlitwy i umartwienia. Czas, w którym dane jest nam żyć, jest dla nas wierzących w Jezusa i przynależących do Jego Kościoła, bardzo wymagający. Tym bardziej potrzeba gruntowniejszego przygotowania, aby nie dać się pokonać, aby oprzeć się pokusom, którym jesteśmy poddawani, aby z pomocą Bożej łaski wyjść zwycięsko z codziennych potyczek ze złym duchem.

Na ten czas Wielkiego Postu, w Roku przygotowania do jubileuszu 200 lat istnienia naszej Diecezji, z serca wszystkim błogosławię: w Imię Ojca i Syna i Ducha

Świętego.

BISKUP SIEDLECKI

L.dz. 161/2017

Siedlce, dnia 1 marca 2017 r.

W formacie PDF Link TUTAJ